Een van de verzoekers (verder: de donor) heeft in het verleden bij het ziekenhuis Rijnstate te Arnhem zaad gedoneerd. De andere verzoeker is een vrouw die twee kinderen heeft gekregen die zijn verwekt met zaad van de donor. Een van die kinderen is verwekt door middel van Kunstmatige Inseminatie met Donorzaad (KID-behandeling) door Rijnstate. De donor en verzoekster gingen ervan uit dat niet meer dan 25 nakomelingen met zaad van de donor zouden worden verwekt. Dat is gelijk aan de norm die daarvoor geldt. Gebleken is dat met het zaad van de donor door KID-behandelingen in het ziekenhuis tenminste 37 nakomelingen zijn verwekt. Daarbij bleek de administratie van het ziekenhuis niet op orde te zijn.

Verzoekers willen zeker weten hoeveel kinderen er precies met zaad van de donor zijn verwekt. Daarvoor willen zij een onderzoek door deskundigen. Die zouden alle dossiers van vrouwen die in Rijnstate een KID-behandeling hebben ondergaan, moeten onderzoeken om vast te stellen of- dan wel uit te sluiten dat bevruchting met zaad van de donor heeft plaatsgevonden. Het gaat daarbij om ongeveer 5.000 dossiers.

De rechtbank oordeelt dat tegen een dergelijk onderzoek zwaarwegende bezwaren bestaan. Op grond van de wet mag het ziekenhuis anderen dan de patiënt zelf geen inzage in het patiëntdossier geven, tenzij met toestemming van de patiënt. Toewijzing van het verzoek -en daarmee uitvoering van het onderzoek- zou dus betekenen dat het ziekenhuis 5.000 patiënten toestemming moet vragen om inzage in hun dossier te geven aan deskundigen.

Het ziekenhuis zal daarbij moeten uitleggen met welk doel dat wordt gevraagd. Daarmee zouden al deze patiënten worden geconfronteerd met de suggestie dat hun kind mogelijk geen nakomeling is van de door hen gekozen donor. Dat kan bij hen gevoelens van ernstige bezorgdheid oproepen ten aanzien van hoogst persoonlijke kwesties van donorschap en afstamming. Zonder dat daarvoor een goede grond is, want gezien het aantal te onderzoeken dossiers is de kans heel klein dat een patiënt, anders dan gedacht, met zaad van de donor is bevrucht. Deze patiënten zouden zo ongevraagd en ernstig in hun persoonlijke levenssfeer kunnen worden aangetast.

De wens van verzoekers om te weten te komen hoeveel nakomelingen van de donor er zijn, valt op zichzelf te respecteren. Maar er is geen goede reden waarom deze wens belangrijker is dan de belangen van vele anderen om niet ongevraagd en onnodig met twijfel te worden geconfronteerd.

Daarbij komt dat het nog maar de vraag is, hoeveel patiënten toestemming zullen verlenen. Als bijvoorbeeld de helft zou weigeren, kan het onderzoek geen antwoord geven op de vraag van verzoekers. Ondertussen hebben alle patiënten dan wel al  de suggestie van twijfel rondom donorschap en afstamming onder ogen gekregen. Afgezien daarvan zullen met het onderzoek- indien al uitvoerbaar- vele uren, mogelijk 2.500, zijn gemoeid en dus heel en onevenredig hoge kosten.

De rechtbank oordeelt daarom dat het belang van de verzoekers niet op weegt tegen de zwaarwegende bezwaren tegen toewijzing van het verzoek.