Het echtspaar was aangeklaagd voor valsheid in geschrifte, het beschikken over valse reisdocumenten, de smokkel van 2 kinderen vanuit Indonesië naar Nederland, het verduisteren van de wettelijke staat van de kinderen en illegale adoptie.

In september 2010 reisden de man en vrouw met 2 kinderen vanuit Indonesië naar Nederland. Tijdens deze reis maakten zij gebruik van 2 nooddocumenten (laissez-passers), die door de Nederlandse ambassade in Jakarta zijn verstrekt. Bij de aanvraag van de nooddocumenten overhandigde de man 2 geboorteakten van de kinderen. Deze geboorteakten gebruikte hij later in Nederland nog 2 keer. Uit het strafrechtelijk onderzoek bleek dat de gebruikte geboorteakten zijn vervalst. Uit een DNA-onderzoek bleek dat het niet de biologische ouders van de kinderen zijn en dat de kinderen geen broer en zus van elkaar zijn. 

De man verklaarde dat hij tot het moment van de DNA-test dacht dat hij de vader van de kinderen was. Hij zou een affaire hebben gehad met een Indonesische vrouw, die de moeder van beide kinderen zou zijn. Deze vrouw zou kort na de geboorte van de kinderen zijn overleden, waarna de man besloot om de kinderen in Nederland op te voeden met zijn vrouw. Volgens de rechtbank zijn deze verklaringen ongeloofwaardig en onaannemelijk en is de manschuldig aan valsheid in geschrifte, het voorhanden hebben van valse reisdocumenten en de smokkel van 2 kinderen vanuit Indonesië naar Nederland.

De rechtbank spreekt de man vrij van het verduisteren van de wettelijke staat van de kinderen,  het door zijn handelen de kinderen in onzekerheid laten over hun afstamming en herkomst. Volgende de rechtbank is er geen sprake van verduistering, maar van een poging tot verduistering omdat de inschrijving bij de gemeente Tiel niet is geslaagd. Omdat de man niet is aangeklaagd voor een poging verduistering van de wettelijke staat, spreekt de rechtbank hem vrij van dit feit.

De rechtbank constateert - net als het Openbaar Ministerie en de advocaat - dat 1 van de tenlastegelegde feiten, de illegale adoptie, is verjaard. Het Openbaar Ministerie is daarom voor dit feit niet-ontvankelijk in de vervolging.

De rechtbank spreekt de vrouw vrij van de overige 4 feiten, omdat niet kan worden bewezen dat zij wist dat de gebruikte documenten vals waren. 

De rechtbank stelt voorop dat aan deze strafzaak een - voor alle betrokkenen - intensief traject van vele jaren vooraf is gegaan. Met deze uitspraak formuleert de rechtbank alleen een strafrechtelijk oordeel over de handelswijze van de man. De rechtbank verwijt de man dat hij de gangbare procedures en de daarbij horende waarborgen voor legale adoptie heeft omzeild. Als gevolg hiervan weten de kinderen niet wat hun afkomst is. De kinderen zijn daarmee aangetast in hun fundamentele grondrecht om te weten wie hun ouders zijn. De rechtbank neemt het de man ook kwalijk dat hij geen verantwoordelijkheid neemt voor zijn daden.

De rechtbank vindt een onvoorwaardelijke gevangenisstraf van 12 maanden daarom in beginsel passend. Maar de rechtbank vermindert deze straf met de helft, omdat de zaak veel langer heeft geduurd dan nodig. Een redelijke termijn voor een zaak is in de regel 2 jaar, terwijl deze zaak bijna 8 jaar heeft geduurd. De rechtbank legt de man daarom een gevangenisstraf van 6 maanden op.