Volgens de rechtbank staat vast dat de verdachten honderden mensen hebben opgelicht door het overgrote deel van het inleggeld niet -zoals voorgespiegeld en overeengekomen- te besteden aan Amerikaanse levenpolissen, maar aan andere zaken zoals onroerend goed, auto’s en duurbetaalde adviseurs. In totaal ontving het Easy Life-concern, dat bestaat uit diverse rechtspersonen, in de periode van september 2006 tot en met augustus 2008 ruim 42 miljoen euro aan inleggelden. Daarvan werd voor zo’n 9 miljoen euro aan polissen gekocht.

De financiële administratie in het concern werd volgens de rechtbank van meet af aan op ondoorzichtige en onverantwoorde wijze gevoerd. Er was nauwelijks of geen zicht op de geldstromen. Ook was de bedrijfsvoering er niet op gericht om inleggelden zoveel mogelijk te besteden aan het kopen van levenpolissen. De verdachten wisten of konden weten dat het zo snel en zo veel mogelijk kopen van levenpolissen noodzakelijk was om alle verplichtingen aan de inleggers te kunnen nakomen.
Op een gegeven moment werden de schulden aan de inleggers en andere crediteuren betaald met het geld van nieuwe inleggers. Toen het gat tussen de inleg en de gelden die werden besteed aan levenpolissen werd ontdekt, moest een aanzienlijk deel van de inleggelden worden gebruikt om het bedrijf te saneren. Nog steeds werd door verdachten bij lange na niet 70 tot 100% van het inleggeld besteed aan het kopen van levenpolissen, wat de inleggers wel was toegezegd.

Door op deze onverantwoorde en lichtzinnige wijze het bedrijf te besturen, moet het de verdachten duidelijk zijn geweest dat het niet mogelijk was de contractuele verplichtingen aan de inleggers (op den duur) na te komen.

De rechtbank oordeelt dat de verdachten deel uit maakten van een organisatie die het oogmerk had om misdrijven te plegen. Ze gaven op grootschalige wijze en gedurende een lange periode geld uit aan andere doelen dan was overeengekomen met de beleggers. De contractuele verplichtingen van het Easy Life-concern aan bestaande beleggers werden nageleefd dankzij de inleg van nieuwe beleggers. In die zin was sprake van een “piramidespel”. Een aanzienlijk deel van het inleggeld is bovendien direct of indirect naar de verdachten dan wel naar aan hen verbonden rechtspersonen gevloeid.

Ook werd er gedurende enkele jaren geen rekening en verantwoording opgesteld bijvoorbeeld door deponering van de jaarrekeningen. Ook was er een gebrek aan (financiële en organisatorische) transparantie binnen het Easy Life-concern. De verkopers van lifesettlements hadden geen inzicht in de daadwerkelijke belegging van de gelden die ze inden, laat staan dat de beleggers dit inzicht hadden.

De rechtbank ziet de 37-jarige man uit Heeze, de 53-jarige man uit Budel en de 59–jarige man uit Helmond als leiders van de criminele organisatie.

De rechtbank oordeelt dat de verdachten zich hebben schuldig gemaakt aan oplichting en deelneming aan een criminele organisatie waardoor honderden inleggers voor miljoenen euro’s gedupeerd raakten. Dit soort fraude schaadt het vertrouwen van het publiek en schaadt de belangen van de integere financiële instellingen en het functioneren van de financiële markt.

De verdachten hebben de schijn van succesvol handelen gewekt, waardoor veel investeerders hebben besloten in te stappen. Een groot deel van hun inleg werd echter gebruikt om onder andere een luxueuze levensstijl te bekostigen. De verdachten hebben hun eigen financiële belangen vooropgesteld en de belangen van de inleggers daaraan ondergeschikt gemaakt.

Bij dergelijke grootschalige fraudes komen de verdachten die daaraan leiding hebben gegeven voor een forse vrijheidsstraf in aanmerking. Uit jurisprudentie bij soortgelijke grootschalige fraudezaken blijkt een vrijheidsstraf van 5 jaar in beginsel passend.

De rechtbank ziet geen aanleiding om bij de strafoplegging onderscheid te maken tussen de 37-jarige man en de 53-jarige man. Weliswaar is de Heezenaar een langere tijd actief geweest bij Easy Life en wordt hij ook veroordeeld wegens bezit van een wapen en munitie, maar de Budelnaar had een initiërende rol en heeft verklaard een aanzienlijk geldbedrag voor zichzelf te hebben aangewend.

De rechtbank oordeelt dat de redelijke termijn in deze strafzaak is overschreden. Volgens de Hoge Raad moet een strafzaak in beginsel binnen twee jaren zijn afgerond om te voorkomen dat een verdachte langer dan redelijk is moet leven onder de dreiging van een (verdere) strafvervolging. In deze strafzaak heeft de vervolging ongeveer drie jaar en acht maanden heeft geduurd. De rechtbank compenseert de overschrijding van de redelijke termijn met een strafkorting van zes maanden. Dat betekent dat de beide mannen een celstraf van 4,5 jaar krijgen opgelegd.

De Somerenaar was niet de leider van de criminele organisatie, maar was wel een lange periode actief in de criminele organisatie. Daarom is een straf van 2,5 jaar in beginsel passend. Met aftrek van de strafkorting van zes maanden wegens overschrijding van de redelijke termijn, betekent dit een celstraf van 2 jaar.

Omdat de man uit Helmond niet de bedenker/initiatiefnemer is geweest van de fraude en hij korter dan de andere verdachten actief is geweest in deze grote fraudezaak, acht de rechtbank een gevangenisstraf van 1,5 jaar in beginsel passend. Na aftrek van de strafkorting wegens het overschrijden van de redelijke termijn, krijgt de man een celstraf van 1 jaar opgelegd.

De mannen zijn in het verleden vele jaren werkzaam geweest als financiële dienstverlener en hebben veel contacten in die branche. Ze hebben met anderen gedurende een lange periode beleggers benadeeld voor vele miljoenen euro’s. Gelet hierop acht de rechtbank het aannemelijk dat er een reëel gevaar bestaat dat de twee mannen zich in de toekomst wederom aan soortgelijke delicten schuldig zullen maken. En omdat er nog vrees voor herhaling is van zeer ernstige strafbare feiten, heft de rechtbank de schorsing van de voorlopige hechtenis op.