De raadsman heeft vrijspraak bepleit ten aan zien van moord en stelde zich op het standpunt dat de verdachte moet worden veroordeeld voor doodslag. De raadsman was van oordeel dat er geen bewijs was voor voorbedachte raad. De rechtbank stelt op basis van alle bijzonderheden van deze zaak vast dat er bij verdachte sprake is geweest van voorbedachte raad. Het gaat daarbij om  het gedrag van de verdachte gedurende de middag voorafgaand aan het feit (mededelingen tegen behandelaar en tegen medewerkers van de meldkamer van de politie) Daarna heeft de rechtbank de door de raadsman aangevoerde contra-indicaties voor voorbedachte raad onderzocht en verworpen. Dit leidt ertoe dat de vrouw wordt veroordeeld voor moord.

De opgelegde straf is enkele jaren hoger dan de 8 jaar gevangenisstraf die de officier van justitie heeft geëist. De rechtbank legt in het vonnis uit waarom 12 jaar gevangenisstraf wordt opgelegd.  Daarnaast legt de rechtbank een tbs-maatregel op en koppelt daaraan een bevel tot verpleging. De duur van deze tbs-maatregel  is niet aan een maximum gebonden en kan daardoor langer duren dan 4 jaar. 

De vorderingen van de twee dochters van het slachtoffer heeft de rechtbank grotendeels toegewezen. Het gaat daarbij om vergoeding van affectieschade, enigszins vereenvoudigd te beschouwen als een bijzondere vorm van smartengeld.