Wat die jongens bij mevrouw ‘s avonds in de straat deden? Ze slopen er de kentekenplaten van haar auto en gaan ervandoor. Als ze bij het Smaragdplein door rood rijden, krijgen ze de politie achter zich aan. De gestolen kentekenplaten vliegen uit de auto. Ze geven gas. Als meer politieauto’s met loeiende sirenes in de achtervolging gaan, geven ze nog meer gas. Over een fietspad, over de busbaan, over het gras. Het wordt zo gevaarlijk op de weg, dat de politie uiteindelijk besluit om de Peugeot te rammen.

3 jongens vluchten uit de zwarte Peugeot; 2 worden snel door sprintende agenten achterhaald. De derde jongen verdwijnt spoorloos. 1 van de aangehouden jongens is de 20-jarige Abdul. Hij zit 1 dag vast. Vandaag zit hij voor politierechter Van de Lustgraaf in Zaal F van het Utrechtse gerechtsgebouw. De rechter moet 1 ding goed begrijpen: van gestolen kentekenplaten wist hij niets af toen zijn buurjongen op de vlucht sloeg voor de politie. ‘Ik riep dat hij moest stoppen. Toen we aan de achterkant werden geramd, was ik er helemaal klaar mee. “Wat doe je, stop die auto gewoon”, riep ik. Het was levensgevaarlijk. Ik wilde eruit, naar huis’, zegt Abdul tegen de rechter. Waarom zat hij op die 28ste september van het vorige jaar trouwens in die auto? Abdul. ‘Ik kwam uit een Turkse eettent en zag dat mijn vriend zijn auto parkeerde. Ik had zelf geen auto, dus ik vroeg of hij mij naar de shishalounge kon brengen. Bij het Smaragdplein reed hij door rood en toen kwam de achtervolging.’

Als de politie de zwarte Peugeot op de Brennerbaan voor een 2e keer ramt en de auto stopt, gaat Abdul ervandoor. Een rare reactie van iemand die juist wilde dat de auto zou stoppen, zegt politierechter Van de Lustgraaf. ‘Ik kan mij voorstellen dat je nergens heen wilt als de auto eindelijk stilstaat.’ ‘Ik was bang’, reageert Abdul. ‘Eerst maak ik een achtervolging mee en dan wordt de auto aan mijn kant keihard geramd. Mijn vriend rende weg. Ik dacht: ik ga er niet voor opdraaien. Ik ben gaan rennen, maar ben later blijven staan.’ Adbul weet niets van kentekenplaten die uit de Peugeot zijn gegooid. ‘Ik heb gelezen dat ze links uit de auto zijn gegooid. Ik zat rechtsvoor. Daaruit blijkt wel dat ik er niets mee te maken had.’ ‘U hebt niets gemerkt?’, vraagt de politierechter. ‘Ik heb helemaal niets gemerkt’, bevestigt Abdul. Van de 3e jongen in de auto weet hij trouwens ook niets. ‘Ik ga niet meer met die jongens om.’

Officier van justitie Verkruisen wil van Abdul weten of hem wat was opgevallen in de auto. ‘In de auto heeft de politie een breekijzer gevonden, schroevendraaiers, handschoenen, ducttape.’ Abdul is niets opgevallen. Hij weet ook niet op welke plek de 3e jongen in de Peugeot zat. ‘Links of rechts, in de kofferbak – dat weet u allemaal niet’, reageert de officier. ‘Niet bij mij op schoot, dat weet ik wel’, antwoordt Abdul. Officier Verkruisen vindt alles aan Abduls verhaal ongeloofwaardig. De toevallige ontmoeting voor de eettent, dat hij niets wist van de kentekenplaten, dat hij wilde dat de auto zou stoppen, dat hij niet weet waar zijn vriend zat. ‘Ik zeg het niet vaak’, zegt ze, ‘maar ik geloof geen bal van de verklaring van de verdachte’. Abdul zat helemaal niet voorin de Peugeot, hij zat links achterin en hij was het die de gestolen kentekenplaten uit de auto gooide.

Abdul ‘lijkt zijn leven aardig op orde te hebben’, en hij heeft ook geen overdreven groot strafblad, memoreert officier van justitie Verkruisen. Reden om de strafeis te beperken tot een boete van 400 euro. Abdul zou ook de schade (ruim duizend euro) aan de auto van de mevrouw moeten vergoeden. Helemaal niet, vindt Abduls raadsvrouw Helmers. Gewoon omdat Abduls verhaal geloofwaardig is. Om te beginnen zat Abdul wel degelijk rechtsvoor in de auto en was hij niet de jongen die de kentekenplaten links uit de auto gooide. Abdul kwam links uit de auto, maar dat kwam omdat de Peugeot aan zijn rechterkant was geramd en hij over de console was geklauterd. Dat hij het vervolgens op een sprinten zette, was geen schuldbekentenis, meent raadsvrouw Helmers. ‘Mijn cliënt was zich wezenloos geschrokken. De man achterin verdween, de bestuurder peerde hem. Dus besloot hij ook te vluchten. Had hij niet moeten doen, maar dat wil niet zeggen dat hij de kentekenplaten heeft gestolen. Ik houd u voor dat mijn cliënt niets wist van de kentekenplaten en dat hij ook niet heeft gemerkt dat het linkerachterportier openging om de kentekenplaten weg te gooien. Ik kan mij daar iets bij voorstellen als je voorin zit en in een dollemansrit terecht bent gekomen.’

Rechtsvoor of linksachter – wat maakt het uit? De vraag is: heeft Abdul samen met zijn vrienden de 2 kentekenplaten gestolen? Zij hadden die platen niet alleen bij zich, ze hadden ze ook gestolen, meent de rechter. De korte tijd tussen de diefstal en de politieachtervolging spreekt boekdelen. Politierechter Van de Lustgraaf: ‘De vrouw van wie de kentekenplaten zijn gestolen, heeft om kwart voor 9 ‘s avonds haar auto nog gezien en toen viel haar niets bijzonders aan de auto op. Ook zag ze op dat moment een auto met een aantal jongens erin door de straat rijden. Die auto herkent zij later op RTV Utrecht. 21 minuten na de diefstal ziet de politie die auto door een rood licht rijden en worden de kentekenplaten uit de auto gegooid.’

Dat Abdul niet heeft gemerkt dat de kentekenplaten uit de Peugeot werden gegooid omdat hij in de ban was van de politieachtervolging, bevreemdt de rechter. ‘Uit het politieverslag begrijp ik dat éérst de kentekenplaten werden weggegooid, en dat tóen pas de dollemansrit begon.’ En dan het gedoe over wie er in de Peugeot zaten. Bij de politie wilde Abdul helemaal niet zeggen met wie hij in de auto zat. ‘Vandaag zei u eerst tegen mij dat u alleen met uw vriend in de auto zat en later gaf u toe dat er 3 personen in de auto zaten.’ En dan is er nog de vluchtpoging voor de politie als de 308 op de Brennerbaan is geramd. De rechter: ‘Dat past helemaal niet bij uw verklaring dat u enkel een ritje aangeboden had gekregen en niet wist wat u overkwam.’ De politierechter gelooft kortom net als de officier niets van Abduls verhaal. Zij vindt een geldboete van 400 euro op zijn plaats. De vordering van duizend euro verklaart ze niet ontvankelijk omdat de schade aan de auto onduidelijk en onvoldoende is onderbouwd.