De verdachte overviel in juni vorig jaar ’s avonds laat op straat in Eindhoven een jonge vrouw door haar plots bij haar middel vast te pakken. Hij greep de vrouw daarna bij haar borst en wreef met zijn andere hand over de kleding in haar kruis. De verdachte dwong het slachtoffer vervolgens met haar gezicht naar beneden op de achterbank van een auto te gaan liggen. Intussen dreigde hij de vrouw dood te maken als ze niet deed wat hij zei. Hij werd gestoord toen de telefoon van de vrouw overging. De verdachte pakte het toestel af, ging voorin de auto zitten en bedreigde haar nog eens. Vervolgens wist de vrouw uit de auto te ontsnappen en te ontkomen.
Drie dagen later reed de verdachte met zijn scooter in op de fiets van een andere jonge vrouw. Het slachtoffer viel op de grond en belandde op haar buik. De verdachte legde vrijwel direct een hand over haar mond en kneep haar keel dicht. Hij ging er vervolgens vandoor. Later die nacht besprong hij in Boekel een derde vrouw. Hij vluchtte toen het slachtoffer hem in zijn vinger beet.

De rechtbank acht de ontkenning van de verdachte dat hij deze feiten heeft gepleegd niet geloofwaardig. Zij oordeelt dat de verdachte de persoon is waarover de vrouwen hebben verklaard. Volgens de officier van justitie had de verdachte net als in het eerste geval ook in de twee andere gevallen de bedoeling om het slachtoffer te verkrachten. Zij vindt het geoorloofd daarvoor de bewijzen van het eerste incident ook te gebruiken voor de beantwoording van de vraag wat in die andere gevallen de bedoeling van verdachte is geweest. De rechtbank vindt hiervoor in dit geval onvoldoende reden. Ook verder is er volgens de rechtbank onvoldoende bewijs dat verdachte in de twee andere gevallen de bedoeling had om de slachtoffers te verkrachten. Hij zei bij de laatste 2 incidenten namelijk niet iets dat erop wijst hij seks wilde met de slachtoffers en ook uit zijn verdere handelen kan niet worden afgeleid dat hij seksuele bedoelingen had. Zo heeft hij zichzelf of het slachtoffer bijvoorbeeld niet uitgekleed. En anders dan in het eerste geval, pakte hij deze vrouwen ook niet vast of heeft hij hen betast op een wijze die wijst op seksuele bedoelingen. De rechtbank veroordeelt de verdachte in het tweede geval wel voor een poging tot zware mishandeling, omdat hij die vrouw met zijn scooter van haar fiets reed. In het derde geval bestaat al met al voor geen van de door de officier van justitie tenlastegelegde feiten, waar de rechtbank aan gebonden is, voldoende bewijs.

De verdachte maakte een ernstige inbreuk op de lichamelijke integriteit van beide slachtoffers. Slachtoffers van dergelijke misdrijven ondervinden daarvan nog vaak gedurende vele jaren, wellicht zelfs hun hele verdere leven, psychische problemen. In strafverzwarende zin weegt de rechtbank verder mee dat de verdachte in 2012 is veroordeeld voor onder meer bedreiging en vrijheidsberoving.
De man is opgenomen voor onderzoek in het Pieter Baan Centrum, maar weigerde daaraan mee te werken. De deskundigen zijn daarom niet in staat te beoordelen of de verdachte lijdt aan een ziekelijke stoornis of gebrekkige ontwikkeling van de geestvermogens en hoe groot het risico op herhaling is. De rechtbank vindt dat het niet meewerken aan onderzoek niet mag worden beloond. Het gevolg kan immers zijn dat de maatschappij niet naar behoren wordt beschermd tegen het risico op herhaling. Dat sprake is van enig risico op herhaling neemt de rechtbank overigens wel aan, gelet op de eerdere veroordeling en op de aard en de ernst van de nieuwe feiten. Om het risico op herhaling te beperken en de maatschappij te beschermen, legt de rechtbank een langere celstraf op.