Hizdoelahs dochter, die volgens officier van justitie Van Loon volgende maand 38 wordt, is verstandelijk beperkt en doofstom, maar woont wel op zichzelf. ‘Met 1 zoon; de andere 2 kinderen zijn uit huis geplaatst’, zegt Hizdoelah. Moeder kijkt daarom vreemd op als ze eind oktober 2018 op bezoek gaat bij haar dochter en in haar portiek van een buurvrouw hoort dat een mijnheer bij haar dochter over de vloer komt. Hizdoelahs verbazing ontaardt in razernij als ze het heerschap op de bank aantreft. Haar dochter belandt met een nare hoofdwond bij de huisartsenpost en de vriend loopt een kwetsuur op aan zijn arm. Hizdoelah belt zelf de politie; ze mag haar dochter een aantal maanden niet meer opzoeken.

‘Ik was 3 maanden in Duitsland om mijn broer, die kanker heeft, te bezoeken en ik maakte mij zorgen om mijn dochter’, antwoordt Hizdoelah op de vraag van politierechter Geerars wat ze kwam doen bij haar dochter. Wat er vervolgens gebeurde in de Rotterdamse woning? Hizdoelah: ‘Ik vroeg mijn dochter om de sleutels van haar huis. Haar zoon vertelde dat die in de jas bij de deur zaten. Ik pakte de sleutels, maar mijn dochter greep mij bij mijn nek en pakte de sleutels af. Toen heb ik haar een duw gegeven. Daarbij is de intercomtelefoon op haar hoofd gevallen. Er kwam bloed uit haar hoofd en haar hand werd slap. Daarna kon ik naar buiten.’

Waarom moest moeder Hizdoelah zo nodig die sleutels hebben? ‘Ik heb ze altijd bij mij gehad’, zegt Hizdoelah. ‘Zij is toch mijn dochter? Ik hou van haar. Zij is mijn leven; zij is mijn ziel, en mijn ziel kan ik niet loslaten. De man met wie zij was, kon praten. Ik was bang dat hij haar of mijn kleinzoon iets zou aandoen.’ De mijnheer op de bank was een Antilliaan. Had Hizdoelahs woede daarmee te maken? ‘Uit het dossier zou ik namelijk kunnen opmaken dat u moeite had met de partnerkeuze van uw dochter’, oppert de politierechter. ‘Maar de reclassering zegt óók dat er in uw familie doorgaans een open houding is naar mensen met een andere culturele achtergrond, ook als partner van de kinderen. Klopt dat?’ Hizdoelah: ‘De partnerkeuze maakt mij niets uit. Ik heb 1 Nederlandse schoondochter, 1 Nederlandse zwager en 2 Turkse zwagers. Ik wil gewoon niet dat mijn dochter iets overkomt.’

Er overkwam haar wel iets op die dinsdagmiddag in oktober. Volgens de aangifte zou Hizdoelah hebben geschreeuwd dat de vreemde mijnheer moest opkrassen. Ze sloeg hem met een blikje. De dochter sprong ertussen, waarna Hizdoelah haar met de telefoon van de intercom op het hoofd sloeg. ‘Hoe kan dat nou?’, zegt Hizdoelah. ‘Ze is veel groter en sterker dan ik.’ En dat blikje? ‘Ik kwam niet met een blikje naar haar toe, ik kwam voor de sleutels.’ ‘Het is blijft een bijzonder verhaal’, verzucht rechter Geerars.

Maar Hizdoelah had wel haar handen thuis moeten houden, vindt officier van justitie Van Loon. Dat Hizdoelah haar dochter heeft geslagen, staat voor hem vast; over dat blikje twijfelt hij. De officier: ‘Mevrouw heeft de confrontatie gezocht en heeft daarbij geweld gebruikt. De dochter van mevrouw woont zelfstandig. Zij moet zelf haar keuzes kunnen maken.’ Duidelijke taal, maar dan? De officier: ‘De reclassering constateert dat er een direct verband is tussen het delict en het oorlogsverleden van mevrouw in Irak. In onze richtlijnen past bij mishandeling een werkstraf van 120 uur, maar ik lees in het reclasseringsadvies dat mevrouw geen werkstraf kan doen. Maar een boete zou een te lichte straf zijn. Ik eis daarom een voorwaardelijke gevangenisstraf van 1 week. Ik zie af van een contactverbod omdat ik heb begrepen dat moeder en dochter elkaar weer willen zien.’

Dochter en vriend hebben verzonnen dat moeder Hizdoelah haar dochter heeft gemolesteerd. De kleinere Hizdoelah werd juist door haar grote
dochter bij de keel gegrepen en verweerde zich, zegt raadsvrouw Klieverik. ‘Het is heel aannemelijk dat het is gegaan zoals mijn cliënte vertelt, ook omdat uit niets blijkt dat de vriend ingreep. Je zou toch denken dat hij iets zou hebben ondernomen om zijn vriendin te beschermen. Mijn cliënte heeft nota bene zelf de politie gebeld.’ De rechter moet begrijpen dat Hizdoelah alleen maar haar dochter wilde behoeden en beschermen. Raadsvrouw Klieverik: ‘Je moet getrouwd zijn om samen te kunnen zijn, vindt mijn cliënte. In Irak zou haar dochter gestenigd worden, vertelde ze mij. De andere kant is: haar dochter heeft een verstandelijke beperking en is doofstom. Zij heeft hulp nodig. Mevrouw meende die hulp te kunnen geven als ze de huissleutels zou hebben. Is het normaal om ongevraagd sleutels uit iemands jas te halen? Nee, dat is het niet, maar ze deed het om haar dochter te beschermen. De familie staat daarom ook achter haar.’ Als de politierechter niet gelooft in zelfverdediging, dan zou hij Hizdoelah schuldig kunnen verklaren zónder haar een straf op te leggen, stelt advocaat Klieverik voor.

Van zelfverdediging is inderdaad geen sprake, vindt politierechter Geerars, al was het maar ‘omdat u ten onrechte op zoek ging naar de sleutels en uw dochter zich daartegen moest verweren’. De forse hoofdwond was volgens de rechter ook niet het gevolg van een enkele val of duw, maar van klappen met een hard voorwerp. De aanleiding tot de trammelant is hem niet helemaal duidelijk, ‘maar ik heb wel de overtuiging dat het begonnen is om zorg’, zegt de politierechter. ‘Een vrouw van 38 maakt in beginsel alleen wel zelfstandig haar keuzes. Je kunt daar als ouder van alles van vinden, maar dat geeft je niet het recht om de huissleutels weg te pakken. Zeker niet als dat tot geweld leidt.’ Een straf vindt rechter Geerars wel op zijn plaats (overigens niet voor het slaan met het blikje, want dat vindt ook hij een raar verhaal), maar dan als waarschuwing. Hizdoelah krijgt daarom een voorwaardelijke celstraf van 1 week, met een proeftijd van 2 jaar. ‘Als u zich aan de regels houdt, dan gebeurt er verder niets. Ik heb er vertrouwen in dat u dat gaat lukken.’