De vernieuwing van het Wetboek van Strafvordering is een grote operatie. In dit wetboek staan alle regels voor het strafproces. Omschreven wordt waar politie, Openbaar Ministerie, rechters en advocaten zich aan moeten houden, vanaf de opsporing tot en met de uitvoering van de straf. Sinds 1926 is het Wetboek van Strafvordering vaak gewijzigd, onder meer door reparatiewetgeving en toevoeging van nieuwe artikelen. Hierdoor is het wetboek een lappendeken geworden. Dit gaat ten koste van de samenhang tussen de verschillende regels, waardoor het strafproces niet altijd even efficiënt verloopt. Ook stamt het Wetboek van Strafvordering uit een tijd dat er van digitalisering nog geen sprake was. En men had bijvoorbeeld nog nooit gehoord van DNA.

Een belangrijke verandering in het nieuwe Wetboek van Strafvordering is dat de rechter een grotere regierol krijgt tijdens het opsporingsonderzoek. Hij krijgt duidelijker dan nu het geval is, zeggenschap over wat de partijen in een strafproces (verdachte, officier van justitie, advocaat, getuigen, slachtoffer) wel en niet mogen, wanneer ze iets moeten doen en aan welke termijnen partijen zich moeten houden. De gedachte is dat hierdoor strafprocessen sneller en efficiënter gaan verlopen. 

Er is consensus over het feit dat dat er een nieuw Wetboek van Strafvordering moet komen. De Rechtspraak maakte zich wel zorgen om het tijdspad dat eerder werd gekozen (zie: Zorgen om tijdspad bij nieuw Wetboek van Strafvordering). Ook drong de Rechtspraak aan op meer samenhang tussen de verschillende delen van het nieuwe Wetboek van Strafvordering (zie: Roep om meer samenhang bij nieuw Wetboek van Strafvordering). De zorgen over het tijdspad zijn weggenomen doordat er gas terug is genomen. Inhoudelijk gaat de Raad voor de rechtspraak nog adviseren over de voorstellen.

In de eerste helft van 2015 verscheen een zogenoemde contourennota over het nieuwe wetboek. De Rechtspraak adviseerde toen de regierol van de rechter duidelijker te omschrijven.