’Ik werd eerst boos: waarom had ze me niet al eerder verteld over haar problemen? Toen kalmeerde ik en wist ik dat ik haar zeker wilde helpen. Ik zei: de betaling aan de installateur kan ik wel voorschieten en we zoeken snel uit of we afspraken kunnen maken met de anderen die op je betaling wachten. Laten we ook kijken naar je inkomsten en uitgaven om ervoor te zorgen dat je daarna uit de schulden kunt blijven.’

‘Ik vond het superlief dat ze zo mee wilde denken. Ik wist ook dat er echt iets moest gebeuren. We wisten alleen allebei niet waar te beginnen’.

Chantal: ’Door mijn zorgen over de toekomst sliep ik slecht. Mia raadde me aan dit met mijn huisarts te bespreken. De huisarts vermoedde dat ik een depressie had en zei dat het goed zou zijn als ik met een psychiater zou gaan praten. De psychiater gaf me de opdracht om hulp te zoeken bij het regelen van mijn financiën. Samen met Mia ben ik toen gaan zoeken naar de opties. Op internet lazen we meer over wat bewind is en wat een bewindvoerder doet.’

Mia: ‘Bewind leek mij een goed idee. Ik dacht al snel: ik zou wel de bewindvoerder voor mijn zus willen worden. Ik zou het ook kunnen, dacht ik, want ik ben secretaresse. Ik werk altijd secuur en zoek dingen goed uit. En de rechter zou er toezicht op houden dat ik de administratie goed zou uitvoeren.’

Chantal: ’Ik schrok toen ik las dat we bewind via de rechter moesten regelen, het klonk eng. Zou ik een verhoor krijgen en misschien ook straf voor mijn schulden? Maar we lazen dat dit zeker niet zou gebeuren en dat bewind er puur is om me te beschermen tegen verdere problemen. Ik voelde ook schaamte. Ik vond het zo erg dat ik zelf niet goed voor mijn geldzaken kan zorgen. De afhankelijkheid leek me ook vervelend. Mijn zus zou bepalen hoeveel geld ik maandelijks zou krijgen voor boodschappen en kleding. En als mijn wasmachine kapot zou gaan, zou ik de goedkeuring van Mia nodig hebben om een nieuwe te kunnen kopen. Ze had me vroeger veel bemoederd, ik was zó blij eindelijk zelf alles te kunnen doen en beslissen in mijn leven.’

Mia: ‘Ik begreep dat wel. Ik vroeg me ook wel af of we er geen ruzie over zouden kunnen krijgen als ik weer voor haar zou gaan zorgen. Vroeger vlogen we elkaar vaak in de haren.’

Mia: ‘Ja, vanwege onze twijfel over de gevolgen voor onze band als zussen als ik haar bewindvoerder zou worden. En het zou voor mij best wat extra werk zijn, elke maand haar rekeningen betalen, haar belastingaangifte regelen en de rechter jaarlijks inzage geven in de geldzaken. Ik stelde Chantal voor: we kunnen ook kiezen voor een professionele bewindvoerder of voor een andere niet-professionele bewindvoerder in plaats van mij, bijvoorbeeld een goede vriendin van ons.’

Chantal: ‘Toen zei ik haar direct: daar hoef ik niet lang over na te denken. Als er iemand is die ik mijn financiën toevertrouw, ben jij het wel. Ik wilde wel kijken of ik iets voor Mia terug zou kunnen doen. Dan zou het tussen ons als zussen misschien een beetje in evenwicht blijven. Ik stelde voor dat ik regelmatig een avond op haar kinderen zou passen om haar wat rust te geven. Dat leek Mia wel wat.’